LA CORSA NELLE DOLOMITI

Tijdens de Eerste Wereldoorlog startte Italië met de bouw van een spoorbaan die van Calalzo di Cadore via Cortina d’Ampezzo naar Toblach zou moeten lopen. Met natuurlijk als doel om militair materieel te vervoeren naar het front. In 1917 kwamen de eerste delen van de spoorbaan korte tijd in handen van de Oostenrijkers. Na WO I hebben de Italianen de spoorbaan afgerond met behulp van geld dat de Oostenrijkers als compensatie na de oorlog moesten betalen.

In eerste instantie heette de spoorbaan de Ampezzaner Bahn, maar later werd de naam gewijzigd in de Dolomitenbahn. In 1962 werd het deel tussen Cortina d’Ampezzo en Toblach al weer gesloten. En nu loopt er een fietspad tussen Cortina en Toblach dat over bruggetjes en door tunnels loopt die nog behoren tot de oude spoorbaan.

Tegenwoordig is er begin juni een hardloopwedstrijd over 30 kilometer die vanuit Cortina naar Toblach loopt over de oude spoorbaan. Nadat de lopers zich verzameld hebben in de ijshal, lopen ze in 4 groepen door het centrum naar de start. De eerste kilometers lopen door Cortina, maar al snel verdwijnt het asfalt en loop je op onverharde gravelpaden. Na een kilometer of 14 ben je op het hoogste punt: Passo Cima Banche/Im Gemärk (1530 meter) en heb je er 500 hoogtemeters op zitten. Dit punt is tevens de grens tussen de provincies Belluno en Bolzano (Zuid-Tirol).

Daarna begint de route te dalen richting de Dürrensee en na een tijdje krijg je een doorkijkje naar de Tre Cime di Lavaredo / Drei Zinnen, het symbool van de Dolomieten. Verder dalend komen de lopers uiteindelijk bij de Toblacher See en dan komen al snel de eerste huizen van Toblach in zicht.

De finish is in het park bij het Grand Hotel in Toblach. Een historische plek en nu ook in gebruik als hostel. Uiteraard is hier gelegenheid om een biertje te drinken en iets te eten. En na te genieten van de wedstrijd.

Ik heb ondertussen 4x meegedaan en blijf het bijzonder vinden. ’s Ochtend om 7 uur eerst met de bus naar Cortina en dan 1-2 uurtjes zenuwachtig in de ijshal wachten totdat je mag starten. In je eigen groep. Ook dat moment is altijd spannend, want alles wordt in het Italiaans omgeroepen. Dus houd ik altijd lopers in de gaten die dezelfde kleur op hun startnummer hebben. En als die zich naar de uitgang bewegen, loop ik er maar achteraan. De laatste twee keer had ik 2 uur de tijd en ben ik op m’n gemak het centrum ingelopen en een kopje koffie gaan drinken in een barretje. Met een croissant erbij en heel veel andere lopers. En dit jaar? Ben ik er uiteraard weer bij!

Zin om mee te doen? Op deze website kun je je inschrijven.